“Wat is het allergrootste probleem van Nederland nu? De stikstofcrisis, migratiecrisis, gascrisis, klimaatcrisis, inflatiecrisis, woningcrisis, zorgcrisis, Oekraïnecrisis of toch nog de coronacrisis?” Deze vraag stelde iemand op Twitter.
Een oud-collega van me – een speechschrijver - antwoordde daarop: “De Empathiecrisis. Steeds minder mensen willen zich inleven in een ander. Daardoor is er minder begrip voor elkaar en worden compromissen steeds ingewikkelder. Zo is de empathiecrises de basis voor alle andere crises.” Een mooie analyse, vond ik.
We vinden het als organisaties soms ook lastig om goed in te leven. Terwijl veel mensen dat op persoonlijk niveau 1-op-1 in het dagelijks leven dat wel goed doen. Een vriendin vertelde pas dat bij haar verbouwing vier betonboren nodig waren om de vloer eruit te slopen. De buurvrouw van 90 jaar stond huilend aan de deur, ze kon niet meer tegen het geluid. Haar vader ging meteen met de buurvrouw zitten, sloeg een arm om haar heen en bood een luisterend oor. Dat was eigenlijk alles wat er nodig was. Soms hoeft er niet eens een oplossing te komen.
De uitdaging is om als organisatie weer naar dat persoonlijke niveau te komen. Om echt in te leven en te luisteren. En dat kan best lastig zijn als je in een kantoortuin zit op 4 hoog aan de rand van de stad. En de ander niet meer is dan een abstracte ‘doelgroep’ en jouw enige ‘middel’ een website of Twitter.
Toch kan je wel een aantal dingen doen om hier beter te worden. In de nieuwe Online Training Empathisch Schrijven geef ik je de formule om goed met emoties om te gaan bij tekst schrijven in crisis of andere moeilijke situaties. In deze link vind je alle informatie: